घरोघरी मातीच्या चुली 21/06/2025 एपिसोड

(जानकी देवासमोर उभी आहे)

जानकी: हे देव बाबा... आता सगळं तुझ्यावरच सोडलंय... हिला तूच उघड कर... खरं काय आहे ते सगळ्यांसमोर आण. मी आता काहीच बोलणार नाही... पण एक लक्षात ठेव... जर आमच्या आईचं काही झालं, तर मी तुलाही सोडणार नाही...

घरो घरी मातीच्या चुली 21/06/2025

(सुमित्रा पलंगावर शांत बसलेली असते, जानकी तिच्याजवळ येते)

जानकी: आई, मी काही बोलणार नाही आता... तूच ठरव... पण हे सांग... तू खरंच मानतेस ना की ही बाई...

(तेवढ्यात लताबाई येते)

लताबाई: अय्या काय गं सूनबाई... तू अजूनही इथेच आहेस वाटतं? आईसमोर उभी राहून काय पळवायचं चाललंय?

जानकी: लताबाई, मी फक्त माझ्या आईशी बोलत होते...

लताबाई: ही तुझी आई आहे? अहो, ही तर माझी सुन आहे... आणि मी तिची सासू... म्हणजे मोठी सासू...

(ओवी पळत येते)

ओवी: जानकी मम्मा!

जानकी: अगं ओवी!

लताबाई: ये बाई! ये माझ्या नाती... माझ्या मांजरच्या पिलू...

ओवी: मी तुमची नाती नाही! तीच माझी आजी आहे! (सुमित्राकडे बोट दाखवते)

लताबाई: काय गं? मी तर सखी आजी म्हणतेय तुला...

ओवी: पण मी नाही म्हणत!

जानकी: ओवी, चल आपण आपल्या खोलीत जाऊ.

लताबाई: अहो सूनबाई, थांब! माझं ऐकून घे...

(जानकी निघून जाते)

(सुमित्रा एका कोपऱ्यात शांत बसलेली असते. जानकी परत येते)

जानकी: आई, तू मला फक्त एकच सांग... तुला खरंच वाटतं की ही बाई म्हणजे पार्वती आहे?

सुमित्रा: जानकी, मी तुझी आई नाही... मी फक्त तुझी सासू आहे. आजपासून तू मला आई म्हणू नकोस... सावत्र सासू म्हण.

(जानकीला धक्का बसतो)

जानकी: आई... हे काय बोलतेस तू?

सुमित्रा: मी निर्णय घेतलाय. आता मला कोणीही 'आई' म्हणू नये.

जानकी: पण आई, हे घर म्हणजे माझं गोकुळ आहे... इथे कुणी सावत्र नाही...

(स्वयंपाकघरात लताबाई नियम लावत असते)

लताबाई: ह्या भाज्या नाही करायच्या. माझं पचन नाजूक आहे. खारट, आंबट काही चालणार नाही. आणि हां, सकाळी मला आळस येतो, म्हणून चहा आधी.

(जानकी फणकारते पण शांत राहते)

(सुमित्रा बॅग भरते, ऋषिकेश, नाना आणि सारंग येतात)

ऋषिकेश: आई, तू कुठे चाललीस?

सुमित्रा: मी हे घर सोडतेय.

सारंग: पण आई...

सुमित्रा: मला इथं कुणी नको. मी गेलं म्हणजे शांतता येईल.

(ऐश्वर्या हसत येते)

ऐश्वर्या: आई... मी आल्ये. मला माहित होतं तू हे सगळं सहन करू शकत नाहीस. पण तू घर सोडून गेलीस तर हे घर कोसळेल.

सुमित्रा: पण ऐश्वर्या...

ऐश्वर्या: नाही आई, हे तुझंच घर आहे. आणि मी तुझी सून आहे.

सुमित्रा (अश्रूंनी डोळे भरून): मी चुकले... मी लोकांना ओळखू नाही शकले.

(सगळे ऐश्वर्याचं कौतुक करतात)

(जानकी आणि ऋषिकेश खोलीत)

जानकी: ऋषिकेश, मला वाटतं परत ती वेळ आली आहे ज्या वेळेला मी एकटी होते. आईनं जर परत पाठ फिरवली, तर मी कोणाकडे पाहायचं?

ऋषिकेश: जानकी, मी आहे ना...

जानकी: पण ही बाई... ही आपली आई नाहीये ऋषिकेश... ही कुणीच नाही.

ऋषिकेश: पण बाबा म्हणाले ना, ही पार्वती आहे.

जानकी: ती पार्वती नाहीये! आणि तू ती बाई घरातून बाहेर काढ...

ऋषिकेश: जानकी, हे इतकं सोपं नाही.

जानकी: मग काहीतरी कर! नाहीतर या घरातल्या सर्व नात्यांची वाताहत होईल!